سید مصطفی جعفری در یادداشتی می نویسد: مقصر اقبال و ترند شدن برخی از محتواهای مستهجن امروز؛ موسسات و نهادهای فرهنگی هستند که بودجه‌های کلان دریافت می‌کنند، ولی تاکنون هیچ قدمی در آسیب شناسی این حوزه برنداشته اند.
سید مصطفی جعفری در یادداشتی می نویسد: مقصر اقبال و ترند شدن برخی از محتواهای مستهجن امروز؛ موسسات و نهادهای فرهنگی هستند که بودجه‌های کلان دریافت می‌کنند، ولی تاکنون هیچ قدمی در آسیب شناسی این حوزه برنداشته اند.
یادداشت تیتر قزوین| دیالوگ معروف «سمیه نرو» نقش نوید محمدزاده در فیلم «ابد و یک روز» ، امروز در ترانه تازه خواننده لس آنجلسی، با شرکت یکی از بازیگران زن بین‌المللی فیلم‌های مستهجن، موجب بالا گرفتن بحث درباره‌ی تاثیر تولیداتی از این دست در فضای فرهنگی شد.
عده ای معتقدن متهم ردیف اول اقبال جوانان و نوجوانان از امثال این دست خوانندگان؛ سیستم انحصارطلب فرهنگی است، که با سانسور شخصیت های تراز اول این عرصه، ضمن قبض کردن فضای موجود؛ هنوز در تولید محتوای ضروری نسل جدید ناتوان است و نیاز‌های جامعه را با سلیقه و ایدئولوژی خود تفسیر می کند و شأنیتی برای نگاه متفاوت و کار کارشناسی قائل نیست.
امروز؛ غایب اصلی جامعه ما شادی است و قشر جوان به شکل‌های مختلف به دنبال بهانه‌ای هستند که کسری شادی‌شان را جبران کنند.
وقتی جلوی شادی و هنر به دلیل تفسیرفرهنگی عده ای گرفته می شود؛ ساسی مانکن تبدیل به پدیده‌ای می شود که متن ترانه‌های او هر چند غیر اخلاقی، ولی با استقبال روبه رو می شود، چرا که می‌داند در کجا تور خود را برای شکار مخاطب پهن کند.
دلیل ناتوانی امروز ما در مواجهه با ساختار شکنی ها فرهنگی این افراد؛ به عدم مدیریت آنان در همین آب و خاک برمی گردد؛ وقتی از مدیریت تتلوها و ساسی ها در ایران ناتوانیم، نتیجه کار این می شود که آن ها بعد از خروج از کشور؛ ما را مدیریت می کنند و شاهد مثال آن که؛ از زمان انتشار این کلیپ هیچ کارشناس امور فرهنگی یا هیچ مسئولی راهی برای مقابله با این پدیده ارائه نکرده و همه تنها به انتشار ابراز نگرانی در قالب پیامی کوتاه اکتفا کرده اند.
شاید امروز سیاستگذاران فرهنگی ما نتوانند برای ساسی ها و تتلوها تعیین تکلیف کنند که چه چیزی بخوانند و یا با چه کسی همبازی شود؛ اما می‌توانستند به بچه‌ها یاد بدهند که چه چیزی گوش دهند و به چه چیزی گوش ندهند.
اگر ساسان حیدری هر سال می تواند با یک اثر تازه؛ نبض سلیقه یک قشری را غلغلک دهد؛ او مقصر نیست.
او ماهیگر قابلی است که در نبود جریان فرهنگ ساز کشور در فضایی که ما برایش مهیا کرده ایم؛ می تواند از این آب گل آلود ماهی بگیرد.
تولیدات جایگزین ما کجاست؟ چه جایگزینی برای مخاطبان این آثار پرحاشیه داریم؟ جز آن که در غیاب تولیدات و صرفا برخورد قهری؛ هر چند روی این دست موضوعات، حساسیت به خرج دهیم و با قانون و مصوبه آن را ممنوع کنیم؛ در یک لجبازی اجتماعی بیشترین ببیننده ها را برای دیده شدن بیشتر این آثار به صف می کنیم.
