زندگی بسیار پرمشغله و دشوار است؛ والدین ساعت‌های زیادی را کار می‌کنند و شب‌ها خسته و بی‌حوصله وارد خانه می‌شوند. این خستگی مانع از آن می‌شود که والدین بتوانند برای سرگرم کردن کودک وقت بگذارند و برای رهایی از نق زدن‌های کودک یک تلفن همراه به او می‌دهند تا ساکت شود و این به وابستگی کودک به بازی کامپیوتری می‌انجامد. خستگی شما قابل درک است، اما فراموش نکنید که در قبال فرزندتان مسئول هستید. به جای خاموش کردن او با تلفن همراه، به راهکارهای ساده‌تر برای سرگرم کردن او فکر کنید.

زندگی بسیار پرمشغله و دشوار است؛ والدین ساعت‌های زیادی را کار می‌کنند و شب‌ها خسته و بی‌حوصله وارد خانه می‌شوند. این خستگی مانع از آن می‌شود که والدین بتوانند برای سرگرم کردن کودک وقت بگذارند و برای رهایی از نق زدن‌های کودک یک تلفن همراه به او می‌دهند تا ساکت شود و این به وابستگی کودک به بازی کامپیوتری می‌انجامد. خستگی شما قابل درک است، اما فراموش نکنید که در قبال فرزندتان مسئول هستید. به جای خاموش کردن او با تلفن همراه، به راهکارهای ساده‌تر برای سرگرم کردن او فکر کنید.

یادداشت نشریه تقاطع شماره 19 | وقتی صحبت از بازی‌های کامپیوتری به میان می‌آید، فکرها همه به سمت گوشی‌های موبایل می‌رود که امروزه طیف وسیعی از کودکان و بعضی از والدین را درگیر خود کرده است. دنیای دیجیتال اغواگر است؛ دیری نمی‌پاید که کودکی که تا دیروز فعال بود و شاد و خوشحال در اطراف خانه می‌دوید، مسخ دنیای دیجیتال شده و اکثر اوقاتش را روی مبل می‌گذراند. کتاب‌ها و اسباب‌بازی‌ها در قفسه تنها مانده‌اند و فعالیت‌های خارج از منزل کاهش یافته است. حتی روابط با دوستان و خانواده نیز تغییر کرده و کودک ترجیح می‌دهد در خانه وهمراه با تلفن همراه یا کامپیوترش تنها بماند.

معمولاً وابستگی به بازی‌های رایانه‌ای زمانی به مشکل جدی در زندگی کودک بدل می‌شود که از سن پایین شروع می‌شود. کودکان 4 تا 5 سال بسیار باهوش هستند و توانایی آن‌ها در بازی با این ابزارها می‌تواند برای والدین جالب باشد. به علاوه، سرگرم شدن با بازی‌های کامپیوتری یکی از راهکارهای والدین بی‌حوصله برای ساکت نگه داشتن کودک است. اکثر والدین وظیفه‌شناس برای محافظت از فرزندان خود در برابر مضامین خشونت‌آمیز و جنسی، سعی می‌کنند بازی‌های کامپیوتری را محدود کنند؛ هر چه کودک زودتر و در سن پایین‌تری بازی‌های دیجیتال را آغاز کند، زودتر درگیر می‌شود.

 این مساله درست شبیه به تغذیه است؛ کودکانی که به غذاهای ناسالم عادت کرده‌اند، اشتهای خود را برای تغذیه سالم از دست می‌دهند. به طور مشابه، بچه‌هایی که نوع خاصی از سرگرمی را چشیده‌اند، به سختی ممکن است برای بازی با گل و شن دست از کامپیوتر بکشند. بازی‌های کامپیوتری باعث ترشح دوپامین در بدن کودک می‌شوند. کودکانی که به مدت طولانی در معرض دوپامین ناشی از بازی‌های کامپیوتری قرار گرفته‌اند، اغلب از هر تفریح دیگری خسته می‌شوند.

از این رو، ضرورت دارد که والدین تا حد امکان از درگیر شدن کودکان پیش‌دبستانی با بازی‌های کامپیوتری جلوگیری کنند. والدین از پاداش دادن برای تربیت کودک استفاده می‌کنند و از قضا یکی از روش‌های تربیتی بسیار موثر است، اما هر پاداشی مورد تایید روانشناسان نیست. ممکن است به عنوان والد وسوسه شوید که برای تشویق کودک به انجام تکالیف مدرسه و سایر وظایف به او بازی‌های کامپیوتری را رشوه دهید. هر چند در کوتاه مدت این روش جواب می‌دهد و فرزندتان را متقاعد به پیروی از حرف‌هایتان می‌کنید، اما پیامدهای بلندمدت آن بسیار بیشتر از سود کوتاه مدت است.

تعیین حدود برای بازی‌های کامپیوتری

بسیاری از متخصصین معتقدند که بهتر است کودکان زیر 3 سال اصلا با کامپیوتر و بازی های ویدیویی آشنا نشوند و تا آنجا که ممکن است با اسباب‌بازی‌های قابل لمس و واقعی مثل لگو و خانه‌سازی و... سرگرم شوند. به عبارت دیگر اسباب بازی‌های انتزاعی برای این سن مناسب نیست، اما اگر کودک زیر 5 سال شما قبلا دسترسی به این بازی‌ها را پیدا کرده است و این امر به‌عنوان عادتی برای او درآمده است، باید هم اکنون به فکر شروع قانون و تعیین حدود برای بکارگیری این بازی‌ها باشید.

ابتدا باید فهمید که چقدر او بازی کامپیوتری انجام می‌دهد و در بقیه زمان آزادش چه کارهایی می‌کند. اغلب متخصصان رشد کودک پیشنهاد می‌کنند که مجموع زمان استفاده از صفحه نمایشگر -که شامل صفحه تلویزیون، تماشای فیلم ویدیو و کارتون، جست‌وجو در اینترنت (برای کودکان بزرگتر) و بازی‌های ویدیوئی می‌شود- باید بین یک ساعت تا حداکثر دو ساعت در روز تعیین شود. اگر کودک شما 45 دقیقه در روز، بازی کامپیوتری دارد و بعد یک برنامه تلویزیونی می‌بیند و مدتی را هم مشغول فعالیت فیزیکی و جست و خیز است، عملا جای نگرانی نیست. ولی اگر ساعت‌ها جلوی کامپیوتر باشد و به دسته بازی بچسبد، یعنی بیش از حد مشغول بازی کامپیوتری است.

هنگامی که از کودکان خواسته می‌شود بازی‌های ویدیویی را کنار بگذارند، به ندرت اطاعت می‌کنند. کودک همیشه سعی می‌کند به هر طریقی بازی خود را طولانی‌تر کند. بنابراین، سعی می‌کند با درخواست بازی تا یک لول دیگر برای خود زمان بخرد. این تکنیک کودک گاهی باعث می‌شود مدت زمان مجاز بسیار بیشتر از چیزی شود که والدین اجازه داده بوده‌اند. اگر زمانی را برای کودک تعیین کرده‌اید، از ده دقیقه تا پنج دقیقه قبل از تمام شدن مدت زمان مجاز به کودک اطلاع دهید که فرصت او تمام شده است. بدین ترتیب، پس از یک بازی تا یک سطح دیگر، دقیقا رأس زمان مقرر بازی پایان می‌یابد.

زندگی بسیار پرمشغله و دشوار است؛ والدین ساعت‌های زیادی را کار می‌کنند و شب‌ها خسته و بی‌حوصله وارد خانه می‌شوند. این خستگی مانع از آن می‌شود که والدین بتوانند برای سرگرم کردن کودک وقت بگذارند و برای رهایی از نق زدن‌های کودک یک تلفن همراه به او می‌دهند تا ساکت شود و این به وابستگی کودک به بازی کامپیوتری می‌انجامد. خستگی شما قابل درک است، اما فراموش نکنید که در قبال فرزندتان مسئول هستید. به جای خاموش کردن او با تلفن همراه، به راهکارهای ساده‌تر برای سرگرم کردن او فکر کنید.

می‌توانید با همسرتان نوبتی برای سرگرم کردن او وقت بگذارید؛ یک نفر استراحت کند و دیگری برای نیم ساعت کودک را سرگرم کند، بعد جا عوض شود. یا از کودک بخواهید یک بازی نشستنی انجام دهید، مثل سنگ، کاغذ، قیچی؛ گل یا پوچ و بازی‌هایی از این دست. کودکان موجودات قانعی هستند. اگر در طول روز یک ساعت برای بازی با آن‌ها وقت بگذارید، از نظر روانی و به لحاظ ارتباط عاطفی با والدین اشباع می‌شوند و می‌توانند بقیه ساعت‌های روز را به بازی با اسباب‌بازی‌هایشان مشغول شوند.

وابستگی کودک به بازی کامپیوتری مشکلات جدی برای سلامت روان و جسم کودک به همراه می‌آورد. تلاش برای پیشگیری از این مشکل سهم زیادی در رشد طبیعی کودکان خردسال دارد. با ثبت نام کودک در یک پیش دبستانی می‌توانید او را برای ساعت‌هایی از روز مشغول فعالیت‌های سالم با همسالان کنید و از وابستگی به بازی‌های دیجیتال در او پیشگیری کنید.

https://www.titrqazvin.ir/news/10319